Ανατολή

Με τον καιρό μου σύμμαχο
σιγοτραγουδώ τη μοναξιά
τη βάφω με μενεξεδένια χρώματα
και ξεγελώ τη μνήμη για να περάσει στη λήθη.
Με το βλέμμα στραμμένο
σ΄απομεινάρια από θύμισες
σπάζω τα δεσμά που με καθηλώνουν στο χθες
που ξέβαψε τα όνειρά μου.
Αμαρτίες και πάθη φλογισμένα
λάθη που έστησαν χορό
αρωματισμένα ψέμματα
που μύρωναν δήθεν την ψυχή μου
ταράζουν τη νηνεμία των αισθήσεών μου.
Στις ρωγμές της πίκρας μου
φυτεύω ανεμώνες
κι αποκοιμιέμαι στην κοίτη της αλήθειας
μ΄ένα ονειρικό νανούρισμα.
Με την καινούργια ανατολή
ανοίγω τις φτερούγες της ελευθερίας
και η ψυχή γεννιέται πάλι απ΄την αρχή
καταργεί το χρόνο κι αντικρίζει το φως!