Αυτό το εντός μου με τρομάζει
ξέρω πως υπάρχουν φόβοι
καλά κρυμμένοι αρχέγονοι
που ο.τι κι αν κάνω
πέφτω πάνω τους.
Γωνίες αιχμηρές μου ματώνουν τα γόνατα
ξυράφια λεπίδες μου ματώνουν την καρδιά.
Κι εγώ επιμένω
να οδηγούμαι στο δύσβατο μονοπάτι
σαν να μη βλέπω άλλο δρόμο να ακολουθήσω.
Πετώντας πάνω από τα σύννεφα
ψηλά στο θόλο τ΄ουρανού
επιμένω και πιάνω τ΄αστέρια
που στα χέρια μου γίνονται αστερόσκονη
χωρίς ελπίδα να φωτίσουν
το σκοτεινό ουρανό του αύριο.
Μαζεύω την απελπισία μου
και συνθηκολογώ με τον ήλιο
που μου υπόσχεται μια νέα μέρα
αλλάζοντας τη ρότα του πεπρωμένου μου.
Τα τζάμια έτριξαν
απ΄τη βαριά σιωπή
Η μοναξιά άκουσε τον αντίλαλό της!!!
Ανελέητος ήχος η σιωπή
Ένα άδειο κουφάρι
με σφραγισμένα χείλη
που βγάζουν λυγμούς απόγνωσης
χωρίς δάκρυα, στην έρημη ΄κάμαρη
Μια ατέλειωτη σιωπή
που περιμένει να γεμίσει
το κωφάλαλο δωμάτιο με λέξεις
σε μια μάταιη φλυαρία
να δώσουν νόημα
στο απέραντο κενό
Φύσηξε πνοή ζωής
άνοιξε το παράθυρο.
Γέμισε η κάμαρη πουλιά
και φτερουγίζουν οι ελπίδες
Γέμισε η κάμαρη με άνοιξη
και χρωματίζονται τα όνειρα
Η καρδιά βρήκε τους χτύπους της
το σώμα ψάχνει την πηγή της ζωής
και τα μάτια ποτίζουν μια στέπα!!
Ένα καράβι είν΄ η ζωή
στο πέλαγο του χρόνου
Άνοιξες και φθινόπωρα
χειμώνες καλοκαίρια
μνήμες γεμάτες θάλασσα
γεμάτες με αλμύρα
Έχουν τον ήλιο συντροφιά
και φόβο τον αγέρα.
Τα διαβατάρικα πουλιά
περνούν δίνουν φιλί
και φεύγουν.
Αγρίμια της θάλασσας
ναυάγια
ανθρώπινα κουφάρια
πνοές που κόπηκαν
ελπίδες που χάθηκαν
όνειρα που έσβησαν
προδομένοι έρωτες
καρδιές που ράγισαν
κλάμα που σώπασε.
Μια άγκυρα που δεν πρόλαβε
να βρει λιμάνι.
Φύκια ,όνειρα,ελπίδες
ουρανός, θάλασσα
γαλάζια μοίρα
Μέσα στον ξέφραγο χρόνο
άνοιξα τις λευκές φτερούγες μου
και ψάχνω νά 'βρω ρότα μαγική
στο ατέλειωτο γιορτάσι της ζωής
στα τρίστρατα του κόσμου
να μοιραστώ τα μυστικά
μαζί μ΄αστέρια μακρινά
ξεφεύγοντας από τα πλάνα βρόχια
που άπλωσε το φεγγάρι
Αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη
να λουστεί με του ηλιάτορα το φως
σαν θα χαράζει η αυγή
Κάνω την ελπίδα φάρο
σε ακατοίκητο ακρωτήρι
και δένω τα όνειρά μου στο μουράγιο
χρωματίζοντας τον ορίζοντα
μέχρι να γαληνέψει η φουσκοθαλασσιά
για να σαλπάρουν σε ήρεμα πελάγη
και η ψυχή να ροβολήσει
στο δρόμο προς το φως!
Αυτό το εντός μου με τρομάζει
