Κρασί της μνήμης

Μέσα στο λευκό κρασί
κρασί της μνήμης
κρυμμένη η αγάπη ζωντανεύει
Μεθάει και ζωντανεύει τον έρωτα
που θέλησε να δραπετεύσει
Δακρυσμένα χαμόγελα
με τη γλυκιά γεύση
και το μεθύσι των στιγμών
στεγνώνουν τις στάλες της βροχής
κι ένα ουράνιο τόξο
αγκαλιάζει τη σκέψη
και γαληνεύει τη μαγική στιγμή
που συναντιούνται τα βλέμματα.
Και το κρασί της μνήμης
κρασί της λήθης πλέον
δείχνει το ξεκίνημα ενός νέου έρωτα
με τη γεύση του νέκταρ

Απάτριδες πατρίδες

Ανάσες πριονίζουν τον αγέρα
στο ακατοίκητο της γης
στο ανελέητο του πουθενά
Βουβοί λυγμοί και στεναγμοί
γεμάτοι έρωτα ανάμεσα σε πόνο και σε δάκρυ
Λέξεις,νοήματα πνιγμένα σε άκρατη σιωπή και απόγνωση.
Άνθρωποι που η ζωή
με τα απάνθρωπα τερτίπια της
θα τους μεταμορφώσει σε κατακτητές
στις απάτριδες νέες πατρίδες τους.
Στις πατρίδες που έθαψαν τα όνειρά τους
στα μαύρα βάθη της γαλάζιας θάλασσας
και στα λασπόνερα των ξερότοπων.
Όνειρα που κρέμασαν
στα συρματοπλέγματα
ποτισμένα με καημούς ,φόβους πολλά <<γιατί>>
ποτισμένα από το κλάμα τη βροχή
και τα ανελέητα κύματα.
Όνειρα γεμάτα μίσος για το περίσσεμα της αδικίας
όνειρα που περιμένουν να φυσήξει ζώσα πνοή
και να αναστήσει το Θεό τους
που καρτερεί στα νεκροζώντανα κύτταρά τους
σε μια γη που θα διψούν<< οι δικοί της σπόροι>>
και<< θα ψάχνουν χώρο>>χωρίς ζιζάνια
ν΄ανθίσουν και να καρποφορήσουν.
11-3-2016

Το είδωλο

Αφουγκράσθηκα το χρόνο
Μου ψιθυρίζει μνήμες μισού αιώνα
Οι στάλες της βροχής που έγιναν ποτάμι
πότισαν τη νιότη μου.
Μαγεμένα ηλιοβασιλέματα από τον καιρό του έρωτα
μου θυμίζουν πως εκεί ορίζεται η ζωή μου.
σ΄ένα ηλιοβασίλεμα που θέλω να αιχμαλωτίσω
να μη φθάσει στη δύση του και κουρασμένο
ακουμπήσει τη λάμψη και τη φλόγα του
και σβήσει στην αγκαλιά της θάλασσας.
Βλέπω το είδωλό μου αυλακωμένο στον καθρέφτη.
Το αγαπώ.Είναι μόνο ένα είδωλο
με την ψευδαίσθηση πως είναι αληθινό.
Το αρχέγονο που πάντα ήξερα
αυτή είμαι εγώ.
Ένα παιδί που παίζω ανέμελα,αχόρταγα
στο παιχνίδι της ζωής που έμαθα
να πέφτω να σηκώνομαι
να αιμορραγώ και να γιατρεύομαι
να μαθαίνω από τα παθήματά μου
και να ξεμαθαίνω μέσα στη λήθη μου
να αγαπάω άνευ όρων και να αγκαλιάζω την πλάση όλη
σαν ο ουρανός να είναι ανέφελος κι ο κόσμος
γύρω μου ανόθευτος από το ξόδεμα της κακίας.
Εγώ είμαι το αρχέγονο μέσα μου
που ωριμάζει και γλυκίζει όπως οι καρποί πάνω στα δένδρα
με οδηγό την καρδιά που δείχνει το δρόμο της ταπεινότητας
και της αγάπης!!!!

Αχτίδα φωτός

Κοιμάμαι με μάτια ορθάνοιχτα
Καμιά αχτίδα φωτός
από τα φωτεινά όνειρά μου
να μην πάει χαμένη
Υφαίνω όνειρα με παραμυθένιους ήλιους
Ήλιους που σκορπίζουν κάθε σκοτεινιά γύρω μου.
Ήλιους που πυρπολούν με τη φλόγα τους
κάθε καρδιά και τη γεμίζουν με αγάπη
Κλαμένα μάτια
συννεφιασμένες σκέψεις
απελπισμένα θέλω
φωτίζονται
αλλάζουν υπόσταση
και κολυμπούν στο άπειρο
πολύχρωμα βαμμένα
Πλέκω με κόκκινη κλωστή
μουσικές ανήκουστες αγγελικές
τις ντύνω με παραμυθένιες ζωγραφιές
και ήχους σαν φωτιά
να κάψουν του κόσμου το ΑΔΙΚΟ.

Ελπίδες

Τραπεζάκια έξω
και οι νέοι ρουφούν αχόρταγα
τις αχτίνες του ήλιου
που τους αφήνουν μια επιδερμική ευτυχία.
Νέοι μπροστά σε γεμάτα τασάκια
και μισοάδεια ποτήρια βάλσαμου
Η θάλασσα μαγεύει τη θωριά τους
και μαγνητίζει τα όνειρά τους
που είναι καλά κρυμμένα στους κόρφους τους.
Γίνεται χάρτης γίνεται σκέψη
ταξίδι και περιπέτεια.
Γίνεται ανάσα
αλμύρα και φως
στις σκοτεινές τους μέρες.
Οι φωνές τους σκάνε σαν μανιασμένες φουρτούνες
τις τρώει το αλάτι και το νερό
και σβήνουν στον παφλασμό της θάλασσας.
Τα γέλια τους καίγονται στην πορφυρένια δύση.
Ερωτικές ιστορίες τυλιγμένες σαν κόκκινες κλωστές
ξετυλίγονται μαζί με τα δαχτυλίδια του καπνού τους.
Όνειρα φορτωμένα
σε χάρτινες βαρκούλες
ξεκινούν για το γύρο του κόσμου.
Ελπίδες!