Το είδωλο

Αφουγκράσθηκα το χρόνο
Μου ψιθυρίζει μνήμες μισού αιώνα
Οι στάλες της βροχής που έγιναν ποτάμι
πότισαν τη νιότη μου.
Μαγεμένα ηλιοβασιλέματα από τον καιρό του έρωτα
μου θυμίζουν πως εκεί ορίζεται η ζωή μου.
σ΄ένα ηλιοβασίλεμα που θέλω να αιχμαλωτίσω
να μη φθάσει στη δύση του και κουρασμένο
ακουμπήσει τη λάμψη και τη φλόγα του
και σβήσει στην αγκαλιά της θάλασσας.
Βλέπω το είδωλό μου αυλακωμένο στον καθρέφτη.
Το αγαπώ.Είναι μόνο ένα είδωλο
με την ψευδαίσθηση πως είναι αληθινό.
Το αρχέγονο που πάντα ήξερα
αυτή είμαι εγώ.
Ένα παιδί που παίζω ανέμελα,αχόρταγα
στο παιχνίδι της ζωής που έμαθα
να πέφτω να σηκώνομαι
να αιμορραγώ και να γιατρεύομαι
να μαθαίνω από τα παθήματά μου
και να ξεμαθαίνω μέσα στη λήθη μου
να αγαπάω άνευ όρων και να αγκαλιάζω την πλάση όλη
σαν ο ουρανός να είναι ανέφελος κι ο κόσμος
γύρω μου ανόθευτος από το ξόδεμα της κακίας.
Εγώ είμαι το αρχέγονο μέσα μου
που ωριμάζει και γλυκίζει όπως οι καρποί πάνω στα δένδρα
με οδηγό την καρδιά που δείχνει το δρόμο της ταπεινότητας
και της αγάπης!!!!