Ανάσες πριονίζουν τον αγέρα
στο ακατοίκητο της γης
στο ανελέητο του πουθενά
Βουβοί λυγμοί και στεναγμοί
γεμάτοι έρωτα ανάμεσα σε πόνο και σε δάκρυ
Λέξεις,νοήματα πνιγμένα σε άκρατη σιωπή και απόγνωση.
Άνθρωποι που η ζωή
με τα απάνθρωπα τερτίπια της
θα τους μεταμορφώσει σε κατακτητές
στις απάτριδες νέες πατρίδες τους.
Στις πατρίδες που έθαψαν τα όνειρά τους
στα μαύρα βάθη της γαλάζιας θάλασσας
και στα λασπόνερα των ξερότοπων.
Όνειρα που κρέμασαν
στα συρματοπλέγματα
ποτισμένα με καημούς ,φόβους πολλά <<γιατί>>
ποτισμένα από το κλάμα τη βροχή
και τα ανελέητα κύματα.
Όνειρα γεμάτα μίσος για το περίσσεμα της αδικίας
όνειρα που περιμένουν να φυσήξει ζώσα πνοή
και να αναστήσει το Θεό τους
που καρτερεί στα νεκροζώντανα κύτταρά τους
σε μια γη που θα διψούν<< οι δικοί της σπόροι>>
και<< θα ψάχνουν χώρο>>χωρίς ζιζάνια
ν΄ανθίσουν και να καρποφορήσουν.
11-3-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου